Reizen kan verdomd moeilijk zijn. Ik ben op reis altijd op zoek naar het bijzondere, dat je ergens door wordt getroffen, dat gevoel van ‘this is it’, hier wil ik zijn, dit wil ik eten. De realiteit leert echter dat ik tijdens reizen vaak water bij de wijn moet doen, blinde vlekken moet hebben of stoïcijns moet zijn. Het restaurant ziet er cool uit, maar het eten is flut.
Of omgekeerd: het eten is van topkwaliteit, maar iedereen in het restaurant fluistert en de sfeer is meer die van een crematorium. De bedden in het leuke vakantiehuisje zijn van een Spartaanse hardheid. Het mooie hotel aan zee staat pal naast een bouwterrein omdat er een nieuw resort wordt gebouwd en dus word je ‘s morgens om 7 uur je bed uit gedrild. Enzovoort, enzo verder.
Toch blijven we reizen en roadtrips maken, omdat reizen ook zo verdomd leuk kan zijn. Want op elke reis overkomt het me meestal wel een paar keer: ik kom ergens aan waar het voor mijn gevoel goed is. De afgelopen week toen we door het heuvelachtige landschap rond Austin in Texas reden, was dat bij The Sage Hill Inn. Een vrij afgelegen hotel op een prachtige grote ranch waar je uitkijkend over het groene maar ruige Texaanse landschap kunt wandelen, luieren, zwemmen en eten.
Niet truttig
Bij The Sage Hill Inn is het alsof je even bij een leuk iemand thuis logeert. De huiskatten springen bij je op schoot op de veranda, je mag gewoon de keuken inlopen om wat te drinken uit de ijskast te pakken, de mooie moestuin is open voor iedereen: ze geven je zelfs een stekje van een bijzondere groente of kruid mee als je daarom vraagt. En de kamers zijn behoorlijk modern en niet eens truttig, iets wat voor het Amerikaanse platteland vrij zeldzaam is.
Eten uit de moestuin
Het hotel heeft een eigen keukenbrigade, want omdat het vrij afgelegen ligt, eet je in het hotel. Zowel in de ochtend als avond wordt de bel geluid als het tijd is om aan tafel te gaan. Er wordt zoveel mogelijk met groenten en fruit uit de moestuin gekookt en de hele dag door staan er in de eetkamer huisgemaakte ijsthee, versgebakken koekjes en deze ‘energierepen’ voor je klaar. Van de kok kreeg ik het recept. Hij maakt ze met pindakaas (Amerikanen zijn dol op pindakaas in combinatie met zoet), maar ik gebruik liever amandelpasta. Ze zijn zalig chewy en het is het makkelijkste mueslireep-recept dat ik ooit heb gemaakt.
Energierepen uit Texas
Voor ca. 15 repen
Bereidingstijd: 20 minuten + koelen
125 g havervlokken
225 g zachte gedrooge vijgen
2 flinke el honing
2 el agavesiroop
2 flinke el amandelpasta
75 g ongezouten amandelen, grof gehakt
50 g ongezouten pompoenpitten
50 g gedroogde cranberry’s
Extra: keukenmachine, vierkant brownieblik (ca. 20 x 20 cm) belegd met bakpapier
1. Verwarm de oven voor op 175 C. Spreid de havervlokken uit over een bakplaat en rooster de vlokken 10-15 minuten in de oven.
2. Verwijder intussen bij de vijgen de harde uiteinden. Maal de vijgen in de keukenmachine tot een kleverige dikke pasta. Verwarm in een pannetje op laag vuur de honing samen met de agavesiroop, amandelpasta en een mespunt zout tot vloeibaar is.
3. Neem de havervlokken uit de oven en meng ze in een grote kom met de vijgenpasta, het honingmengsel, de amandelen, pompoenpitten en cranberry’s; ik kneed het mengsel met vochtig gemaakte handen, dat gaat het gemakkelijkst.
4. Duw het mengsel in het brownieblik, duw stevig aan en strijk de bovenkant met de achterkant van een lepel glad. Dek af met plasticfolie en laat enkele uren (of 1 nacht) in de ijskast opstijven. Neem uit de ijskast en snijd met een groot mes in ca. 15 repen. Afgesloten in de ijskast kun je ze nog makkelijk een week bewaren.
